co zrobić gdy rodzice są na mnie źli
odpowiedział (a) 07.06.2010 o 19:49. Według mnie powinno się z takim dzieckiem porozmawiać dlaczego to robi i wyjaśnić, że to jest złe. Poza tym powinno się powiadomić rodziców, a gdy im się nie uda czegoś z tym zrobić należy skierować dziecko do psychologa szkolnego lub w ostateczności rodzice powinni zasięgnąć rady psychiatry.
Moje wnuki powinny się uczyć, zamiast biegać na jakieś śmieszne zajęcia plastyczne.”. Nasi rodzice często, zamiast zaoferować nam poradę, oczekują, że postąpimy zgodnie z ich zdaniem. Angażują się w sytuacje, w których powinni odstąpić na bok, oczekują, że dzieci uległością podziękują im za lata wychowania i opieki.
Staraj się zrozumieć przyczynę problemu. Przede wszystkim spróbuj się czegoś dowiedzieć o nałogu ojca. „Kto się odznacza zrozumieniem, ten zapewnia sobie umiejętne kierownictwo” — czytamy w Księdze Przysłów 1:5. Zdobądź więc trochę informacji o tym, czym są uzależnienia, i co powoduje, że ludzie wpadają w alkoholizm
Dzwoniłem na tel. zaufania z całego multum powodów. Głównie dlatego że byłem sam. Nie mam znajomych (poprzedni mnie wykorzystywali), moi rodzice są jacy są, z bratem mam okej relacje, ale jak mówiłem, on mi nie wierzy na słowo. Nie chodziło o samobójstwo. Miałem tendencje pare lat temu, ale już nie.
zwlaszcza gdy dochodzi do rozkladu malzenstwa, a matka i ojciec nie radza sobie z powinnosciami rodzicielskimi. Czynniki pozytywne, zmniejszajace ryzyko: • wiedza dziecka o tym, ze jego rodzice sa chorzy, wiec nie mozna ich winic za pewne zachowania, • stabilny dom rodzinny, • poczucie bycia kochanym przez oboje rodziców,
Flirten Lernen 2.0 Trainiere Dein Charisma. Wideo: Wideo: 5 TYPOWYCH ZACHOWAŃ TOKSYCZNYCH RODZICÓW Zawartość: Do kroku Metoda 1 z 3: Kontroluj siebie podczas rozmów Metoda 2 z 3: Poproś o więcej wolności i szacunku Metoda 3 z 3: Radzenie sobie z rodzicami, którzy są zawsze tępi Porady O autorze Źródła X to wiki, co oznacza, że wiele naszych artykułów ma wielu autorów. Włączyło się 113 osób, z których niektóre były artykuł zawiera 18 źródeł źródłowych, które można znaleźć na dole tego artykułu. W tym artykule: Podsumowanie artykułu Kontroluj się w rozmowach Poproś o więcej wolności i szacunku w kontaktach z rodzicami, którzy zawsze tępią porady i ostrzeżenia Powiązane artykuły Kłótnie i kłótnie z rodzicami są nieuniknione bez względu na wiek. Ale radzenie sobie z rodzicami, kiedy zachowują się złośliwie lub wydają się źli, niekoniecznie jest niemożliwe. Jeśli pozwolisz swoim rodzicom trochę się ochłodzić, spróbuj zrozumieć, dlaczego to robią, i znajdź sposób, aby spokojnie poradzić sobie z sytuacją, będziesz w stanie szybko się uspokoić i zneutralizować domniemane podłe zachowanie. Uwaga: Istnieje duża różnica między rodzicami, którzy zachowują się złośliwie, a rodzicami, którzy cię wykorzystują. Jeśli uważasz, że Twoi rodzice znęcają się fizycznie lub psychicznie nad tobą lub kimkolwiek innym, przeczytaj ten artykuł, który przyjrzy się bliżej. Do kroku Metoda 1 z 3: Kontroluj siebie podczas rozmów Poświęć chwilę na uspokoić się zanim porozmawiasz z rodzicami. Nie będziesz w stanie poprawnie przekazać swoich uczuć, kiedy zaczniesz krzyczeć i krzyczeć. Pamiętaj, że podczas rozmowy ludzie naśladują drugiego - im głośniej i bardziej się denerwujesz, tym jaśniejsza może być reakcja twoich rodziców. Jeśli potrafisz się ochłodzić, będą mogli to zrobić łatwiej. Jeśli wszystko naprawdę się nagrzewa, spróbuj wznowić rozmowę po około godzinie - nie zaczynaj ponownie, dopóki „rany” są wciąż świeże. „Potrzebuję trochę czasu na ochłonięcie. Chodzę na chwilę / do mojego pokoju / itp. Czy możemy dalej rozmawiać za 10 minut? ” Zamknij oczy i policz do dziesięciu, biorąc jednocześnie głęboki oddech. Uspokój się od pierwszego napadu złości zajmuje mózgowi tylko kilka sekund. Słuchaj muzyki, która Cię uspokaja. Włącz muzykę, zamknij oczy i skup się na oddychaniu. Wskaż, co poszło nie tak i przepraszam, aby rozmowa była bardziej neutralna. To nie znaczy, że po prostu musisz przyznać, kiedy cię atakują. Oznacza to po prostu, że oferujesz im gałązkę oliwną. Bardziej prawdopodobne jest, że twoi rodzice będą źli lub szaleni, ponieważ myślą, że popełniłeś błąd lub ich nie szanowałeś. Nawet jeśli nie zrobiłeś nic złego, nadal musisz przeprosić za nieporozumienie i wskazać, że chcesz coś poprawić. Jeśli zaoferujecie tę pierwszą gałąź pokoju, bez względu na to, jak niewielka, ich negatywna energia rozpuści się natychmiast. Zawsze zaczyna się od przeprosin. „Przepraszam, że zapomniałem zadzwonić, to była moja wina.” „Nie powinnam była złamać obietnicy, przepraszam”. „Nie chciałem na was krzyczeć, po prostu mam wrażenie, że rozmawiamy obok siebie.” Słuchaj ich, nie przerywając im. Jest to być może najtrudniejsza część całej sytuacji, ale także jedna z najważniejszych. Wściekły rodzic czasami musi po prostu odpocząć, a ty, podobnie jak ich dziecko, zawsze jesteś w pobliżu, aby słuchać. Chociaż słuchanie bez kłótni może być trudne, w 90% przypadków twoi rodzice w końcu nie znajdą nic więcej do powiedzenia, jeśli pozwolisz im mówić. Pozwól im tchnąć w ich serca, a kiedy skończą, opowiedz swoją stronę historii. Uprzejmie poproś rodziców, aby ci nie przerywali, gdy opowiadasz swoją historię. Jeśli możesz zachować ciszę podczas rozmowy, znacznie łatwiej będzie im nic nie mówić podczas mówienia. „Chcę usłyszeć, co Twoim zdaniem się wydarzyło.” Gdy zrozumiesz ich perspektywę, możesz współpracować, aby poprawić sytuację. Powtórz główne punkty ich argumentacji. Zdolność do powiedzenia im tego, co właśnie powiedzieli, w sposób kooperacyjny i spokojny, da rodzicom pewność, że je rozumiesz. Jest to szczególnie prawdziwe, jeśli możesz pokazać im, jak to porównać do większego obrazu. Co najważniejsze, możesz przejąć z nim rozmowę, umieszczając ich obawy w nowym, osobistym świetle. „Rozumiem teraz, że obawiałeś się, że coś mi się stanie, gdybym nie zadzwonił”. „Wiem, że martwisz się, że nie mam wystarczająco dużo czasu, aby dokończyć pracę domową”. „Rozumiem teraz, że jesteś zły tylko dlatego, że mnie kochasz i chcesz dla mnie jak najlepiej”. Wyjaśnij swoją pozycję. Większość argumentów, gniewu i gniewu pochodzą od rodziców, którzy nie rozumieją twojej strony opowieści. Zamiast krzyczeć: „W ogóle mnie nie rozumiesz!” Lepiej nie spiesz się i powiedz im, co masz na myśli. Wyjaśnij swoją stronę historii w spokojny, racjonalny sposób - będzie im znacznie trudniej zareagować wściekle, jeśli będziesz rozsądny. Powstań więc i daj nam znać, że możesz to wyjaśnić. „Nie wiedziałem, że tak się stało. Co właściwie miałem na myśli ... ” „Chciałbym najpierw opowiedzieć swoją stronę historii”. „Rozumiem, co masz na myśli, ale z mojej perspektywy ...” Przyjdź z rozwiązaniami, aby upewnić się, że ta walka się nie powtórzy. Nie czekaj, aż twoi rodzice wydadzą na ciebie swój werdykt. Bądź proaktywny, sugeruj sugestie i pracuj razem nad sposobami uniknięcia problemów w przyszłości. Chcesz pokazać, że bierzesz udział w rozmowie i chcesz rozwiązać problemy. Nawet jeśli uważasz, że winni są twoi rodzice, jest to świetny sposób, aby postawić ich po swojej stronie. Nie zapomnij pozostać przyjacielskim, aby każdy gniew mógł zostać ugaszony, zanim wybuchnie. Na przykład: Jeśli zapomniałeś zadzwonić lub pozostać w kontakcie z rodzicami, zaoferuj rezygnację z telefonu na tydzień, jeśli następnym razem zapomnisz. Jeśli chcą, abyś wykonywał więcej prac domowych, wymyśl listę zadań, które chciałbyś wykonać i kiedy wykonywać je co tydzień. Jeśli przeszkadzają w życiu osobistym, zapytaj, czy twój chłopak lub nowy chłopak / dziewczyna może przyjść na obiad lub film, aby mogli się z nimi spotkać. Wiedz, że podłość twoich rodziców to tylko sposób na pokazanie, że troszczy się o ciebie. W większości przypadków rodzice nie są celowo wredni. Zamiast tego próbują po prostu chronić swoje dziecko. Twoi rodzice cię kochają, a ich gniew może pochodzić ze strachu - strachu, że zaginiesz, że nie uszanujesz ich lub ich życzeń, że nie zrobisz wszystkiego, co możesz w szkole itp. Kiedy zrozumiesz, dlaczego rodzic jest wredny, znacznie łatwiej jest je uspokoić i sprawić, by znów byli szczęśliwi. Czy twoi rodzice naprawdę są wredni, czy właśnie podjęli decyzję, z którą się nie zgadzasz? Podobnie, czy pytanie brzmi, czy jesteś podły lub czy twoi rodzice po prostu nie zgadzają się z twoimi decyzjami? Pomyśl o tym, zanim stracisz panowanie nad sobą. Metoda 2 z 3: Poproś o więcej wolności i szacunku Wymień uzasadnione, wykonalne żądania. Jeśli powiesz swoim rodzicom, że są wredni, niewiele osiągniesz. Musisz mieć pod ręką konkretne informacje, aby umożliwić rzeczywiste zmiany. Poświęć chwilę, aby zadać sobie pytanie, co sprawia, że twoi rodzice są tacy na ciebie źli? Co można zrobić, aby poprawić? Nie uważaj tego za listę wymagań. Nie chcesz dać rodzicom wrażenia, że są blokowani. Pomyśl o przyczynie każdego pytania. Poinformuj ich, że pseudonim, którego używają dla ciebie, szkodzi twoim uczuciom lub że nie masz czasu, aby posprzątać pokój ze względu na pracę domową i sport. Wybierz spokojne miejsce do rozmowy z rodzicami. Kiedy się uspokoisz, powiadom rodziców, że chcesz z nimi porozmawiać o czymś ważnym. Wybierz spokojne miejsce w domu, w którym możesz być sam, i czas, który pasuje do harmonogramu każdego, i daj sobie przynajmniej godzinę na rozmowę. „Zastanawiałem się, czy możemy rozmawiać prywatnie w salonie”. „Chciałbym z tobą porozmawiać.” Poinformuj ich, co myślą o swoim zachowaniu. Mogą nie zdawać sobie sprawy, że wyglądają wrednie. Być może wystarczy powiedzieć im, jak się czujesz, aby rodzice myśleli o swoim zachowaniu i dać im możliwość różnej reakcji. Bądź szczery, otwarty i konkretny oraz przytaczaj wcześniejsze przykłady, aby pokazać, że to nie tylko twoja wyobraźnia. Jeśli chcesz, żeby słuchali, musisz być gotów słuchać siebie. Możesz być zaskoczony - twoi rodzice mogą mieć do ciebie podobne odczucia. Nie oskarżaj swoich rodziców ani nie wredź ich - spowoduje to, że staną się bardziej defensywni, co może uczynić ich jeszcze bardziej zaciekłymi lub wściekłymi. Skup się na rozmowie, nawet jeśli dyskusja się rozgrzeje. Kiwnij głową, gdy rozmawiają, trzymaj ręce i nogi otwarte, a podczas rozmowy utrzymuj kontakt wzrokowy z rodzicami. Pokaż swojemu językowi ciała, że słuchasz, aby zachęcić ich do mówienia dalej oraz pozostań współpracujący i spokojny. Podchodząc do sprawy z zaangażowaniem, będziesz wyglądać na dojrzałego i rozsądnego. Nie wzdychaj ani nie wykonuj gestów wskazujących, że jesteś sfrustrowany. Nie krzyżuj rąk ani nóg - zapewni to zamknięty wygląd. Nie drzemajcie, nie patrzcie na swoje dłonie ani nie wierccie się nerwowo podczas rozmowy. Daj im pełną uwagę. Wyobrażać sobie mądryrealistyczne cele dla Was wszystkich. Gdy poinformujesz rodziców, jak się czujesz, wskaż, czego chcesz. Poinformuj ich, że chcesz współpracować nad celami i chcesz ich wkładu. Jeśli masz dobrze zdefiniowane, prawdziwe cele, nad którymi pracujesz, o wiele łatwiej jest zobaczyć rzeczywisty postęp - i powiadomić rodziców, gdy nie dotrzymają obietnic. Jeśli chcesz mieć więcej wolnego czasu z przyjaciółmi, zaznacz, że wychodzisz na zewnątrz dopiero po zakończeniu pracy domowej / prac domowych. Jeśli uważasz, że powinieneś wykonywać zbyt dużo prac domowych, pokaż swój harmonogram i porozmawiaj o zwolnieniu określonych godzin na ogród. Komunikuj się, pracując razem, aby budować wzajemny szacunek każdego dnia. Jedna rozmowa nie zmieni twojego związku. Jest to proces ciągły, więc upewnij się, że jesteś w kontakcie z rodzicami. Przypomnij im o swoich obietnicach i trzymaj się swojej części umowy, aby upewnić się, że dotrzymają swoich. Rozpocznij rozmowę uzupełniającą 1-2 miesiące później. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, podziękuj swoim rodzicom za wsparcie i szacunek - pozytywna afirmacja czyni cuda. Metoda 3 z 3: Radzenie sobie z rodzicami, którzy są zawsze tępi Spróbuj zrozumieć perspektywę swoich rodziców. Bądź otwarty na to, jak twoi rodzice myślą o tej sytuacji i jakie są jej powody. Bardziej prawdopodobne niż to, że prawdopodobnie nie jesteś jedynym powodem, dla którego twoi rodzice to robią. Podobnie jak ty mają własne napięcia, obawy i relacje, a niektóre z tych napięć są nieuniknione. To tylko część tego, co znaczy być rodziną. Czy istnieją sposoby, aby pomóc rodzicom radzić sobie ze stresem? Może wykonanie 1-2 dodatkowych obowiązków może ostatecznie pomóc im się zrelaksować i uszczęśliwić wszystkich. Czy obawy lub „złośliwość” twoich rodziców naprawdę zostały uznane za duży problem w szerszej perspektywie? Czy są w złym humorze z powodu pracy, czy naprawdę są wredni? Czy oprócz drobnych incydentów możesz zadać sobie pytanie, czy Twoi rodzice okazują ci wsparcie, miłość i opiekę nad Tobą w inny sposób? Wszyscy rodzice czasem się denerwują, ale to nie znaczy, że cię nienawidzą. Niby spokojny i pełen szacunkunawet gdy postępują tępo. Jeśli od razu się pokłócisz, jeśli uważasz, że twoi rodzice są dla ciebie źli, po prostu utrzymasz ostrzał gniewu. Każdy ma ciężkie dni, zrzędliwy nastrój i może błędnie myśleć, że ktoś chce go skrzywdzić. Jeśli zaatakujesz za każdym razem, gdy twoi rodzice wydają się źli, rozwiniesz tylko wzór społeczności. Zamiast tego postaraj się być sobą i dowiedz się, kiedy i kiedy nadejdzie pora, aby zacząć działać. Zamknij się na kilka minut, kiedy będziesz zły. Są szanse, że poświęcając chwilę sobie, zapomnisz, dlaczego byłeś zły. Zapewnij bufor pozytywności. Bądź szczęśliwą osobą w swoim domu. Taka aura pozytywnego, wspierającego myślenia jest zaraźliwa i udowodniono, że u większości ludzi zapobiega gniewowi i nękaniu. Musisz tylko zrobić kilka prostych rzeczy: Codziennie dziękuj rodzicom. Jeśli chodzi o jedzenie, plan wakacji, nową rękawicę baseballową - liczy się tylko twoja wdzięczność. Poinformuj swoich rodziców, że ich kochasz. Prosta, ale przemyślana kartka urodzinowa, szybki uścisk przed szkołą, od czasu do czasu powiedzenie „Kocham cię” przed snem - te małe rzeczy składają się na siebie i potrafią złości lepiej niż cokolwiek innego topnieć. Przeproś, jeśli się zepsujesz. Wyprzedź ich gniew i przyznaj, że się myliłeś. Jeśli natychmiast poradzisz sobie z sytuacją, dajesz im mniejsze szanse na złość. Zbierz grupę przyjaciół na zewnątrz. Jeśli istnieją grupy kościelne, kluby, sport, grupy wsparcia itp., Którymi interesują się Twoi znajomi, spróbuj dowiedzieć się, kiedy się spotkają i zapytaj rodziców, czy możesz tam pójść. Jeśli masz przyjaciela, który chodzi do określonego stowarzyszenia, poproś go, aby do ciebie dołączył. Tego rodzaju organizacje mogą pomóc w kształtowaniu pozytywnej tożsamości i celu poza rodziną. Wyjście na zewnątrz to świetny sposób na zmniejszenie napięcia między rodzicami i dziećmi. Musisz żyć własnym życiem, a twoi rodzice nie muszą robić dla ciebie wszystkiego. Wiedz, kiedy nie ma już normalnego rodzicielstwa, ale znęcanie się. Zdecydowana większość rodziców nie pomyślałaby o znęcaniu się nad dziećmi i znęcaniu się nad nimi, a większość dyscyplinowaniu, kłótniach i karaniu nie jest molestowaniem dzieci. Należy jednak natychmiast porozmawiać z doradcą, pracownikiem opieki społecznej lub telefonem dziecka, jeśli ma się do czynienia z następującymi kwestiami: Ciągłe poniżanie, zastraszanie, wzywanie lub wulgaryzmy Uczucia terroru lub ekstremalnego strachu dla rodziców Dotknięte lub niebezpieczne uczucie. Pobity, zaatakowany lub poważnie zagrożony. Przemoc lub wykorzystywanie seksualne. Porady Czas jest zawsze twoim przyjacielem. Staraj się robić miejsce między nieporozumieniami lub po ważnych wydarzeniach, które mogą je zdenerwować. Wszyscy są milsi, kiedy mają trochę czasu na uspokojenie. Nie pozwól rodzicom odłożyć na bok swoich uczuć. To, że mieli zły dzień, nie oznacza, że powinieneś ich zranić i nie prosić o przeprosiny. Zawsze pozwól, aby twój głos został usłyszany! Prawa dziecka określają, że wszystkie dzieci mają prawo wyrazić siebie. Nie zapomnij zachować spokoju i wysłuchać nawzajem swojej wizji: sytuacja może nie być tak zła, jak myślisz. Jeśli nie zgadzasz się z rodzicami, przepraszam na końcu lub kilka godzin później i przytul ich. Prawdopodobnie poczują się smutni i źli w taki sam sposób, jak ty.
zapytał(a) o 18:27 Rodzice są na mnie bardzo zli co zrobic. chodzi o to ze bylem na 3 dniowej wycieczce i zrobilem pewna rzecz i rodzice sa na mnie bardzo zli. Co mam zrobic? Z góry mowie na nich nie dziala np czekoladki i np zrobic by albo nie byli zli albo cos zrobic by sie mną zajeli i zapomnieli o tym bo np cos by mi sie stalo. Odpowiedzi Ta_tajna odpowiedział(a) o 18:30 Posprzątaj cały dom działa blocked odpowiedział(a) o 18:30 Bądź dla nich miły, posprzątaj w domu, przeprosił. Ale jak nie działa to po jakimś czasie powinno im samo przejść Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub
Telewizja, przedszkole, dom albo ulica – istnieje naprawdę wiele miejsc, w których twoja pociecha może usłyszeć przekleństwa. Jeśli zatem pewnego dnia zaprezentuje ci swój „nowy” słownik, nie będzie to nic zaskakującego. Jak jednak zareagować, by przeklinanie nie stało się ulubionym sposobem malca na zwrócenie na siebie uwagi? Autor zdjęcia/źródło: Internet „HAHAHA, NIE WOLNO TAK MÓWIĆ!” Jaka jest reakcja wielu rodziców, gdy dziecko po raz pierwszy użyje przekleństwa? Najczęściej zaczynamy się zwyczajnie śmiać, jednocześnie powtarzając z udanym oburzeniem, że tak „nie wolno mówić”. Trudno dziwić się takiemu postępowaniu – opanowanie rozbawienia, gdy maluch nagle stwierdza, że „nie może znaleźć tych cholelnych klocków”, jest niezwykle trudne. Przekleństwo w ustach dziecka brzmi przecież po prostu… komicznie. Warto jednak wiedzieć, że wybuch śmiechu w takiej sytuacji to najgorsze, co możemy zrobić. W ten sposób pokazujemy dziecku, jak może zwrócić na siebie uwagę i jednocześnie wzbudzić ogólną radość. Taki komunikat jest nieprawidłowy i mylący dla smyka. Chcąc ponownie rozbawić towarzystwo, znowu powie to, czego mówić mu nie wolno. I nie będzie rozumiało, dlaczego mama i tata są źli – przecież ostatnio bardzo się z tego śmiali! TŁUMACZYĆ CZY IGNOROWAĆ? Istnieje wiele stanowisk w sprawie oduczania małego dziecka przeklinania. Niektórzy twierdzą, że najbardziej skuteczne jest tutaj ignorowanie słów malca – słyszymy „soczyste” słówko, ale udajemy, że nie wzbudza ono w nas żadnych emocji. W ten sposób pozbawia się przekleństwa całej siły oddziaływania, malec więc wkrótce o nich zapomina. Ta metoda rzeczywiście może się sprawdzić – jednak czasem jest trudna do utrzymania (np. kiedy dziecko zaczyna mocno przeklinać w kolejce w sklepie). Jaka jest zatem alternatywa postępowania? Na początek pamiętajmy, że dziecko musi wiedzieć, że przeklinanie nie jest zabawne. Jeśli już kilka razy zdarzyło się tobie lub innym członkom rodziny roześmiać na dźwięk pikantnej mowy malucha, musisz mu wytłumaczyć, że zrobiliście źle i że przeklinanie tak naprawdę wcale nie jest w porządku. Wyjaśnij także, że używając niecenzuralnych słów, można kogoś bardzo można obrazić – i ta osoba nie będzie chciała np. bawić się z dzieckiem. Smyk powinien także zdawać sobie sprawę, że przeklinając, można sprawić komuś wielką przykrość – dlatego zawsze, kiedy ktoś powie coś brzydkiego, powinien przeprosić. Uwaga! Nie licz na to, że dziecko samo domyśli się, dlaczego nie wolno przeklinać. Zwykłe: „Masz przestać przeklinać, bo ja tak powiedziałam!” naprawdę nie wystarczy. Usiądź, porozmawiaj z dzieckiem na spokojnie, dobrym pomysłem jest też przeczytanie malcowi jednej z edukacyjnych bajek (uświadamiają one, dlaczego przeklinanie czy bicie jest niedobre – można je kupić np. w Internecie). GDY TŁUMACZENIE NIE DZIAŁA… Prosisz, tłumaczysz, a smyk i tak rzuca przekleństwami na prawo i lewo? Czas sięgnąć po „mocniejszą” broń. Zapowiedz dziecku, że za każde przekleństwo, które usłyszysz, otrzymuje on znaczek na specjalnie przygotowanej tablicy (znaczkiem może być np. błyskawica), specjalnie oznaczone będą także dni bez przeklinania (np. słoneczko). Za każde „słoneczko” dziecko otrzymuje nagrodę – np. wybrany przez siebie deser. Za trzy „błyskawice” – następuje kara, którą może stanowić pozbawienie malucha codziennej „porcji” bajek. Maluch bardzo szybko odkryje, że przeklinanie jest po prostu nieopłacalne. My oczywiście wiemy, że chodzi przede wszystkim o pozbycie się brzydkiego nawyku – dlatego niezwykle ważne jest, aby za każdym razem podkreślać: „Brawo! Dziś nie przeklinałeś i nikomu nie sprawiłeś tym przykrości – czas na nagrodę!”, albo odpowiednio – „niestety, spójrz – powiedziałeś dzisiaj aż cztery brzydkie słowa, które mogły kogoś urazić – tak, jak zapowiadałam, masz zakaz bajek”. MAMA I TATA TEŻ NIE PRZEKLINAJĄ! Dla kilkulatka rodzice są największym autorytetem. Dlatego w walce z przeklinaniem warto przytoczyć argument o tym, że przecież mama i tata też nie używają brzydkich słów. Co jednak szczególnie istotne – musimy być konsekwentni. Gdy po słowach o szkodliwości przeklinania, tata rzuca „wiązankę”, denerwując się na innego kierowcę, trudno oczekiwać wielkiej zmiany u dziecka…
USTAWAz dnia 26 października 1982 wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.(tekst jednolity: Dz. U. 2002 r. Nr 147 poz. 1231) (tekst ujednoliconyPostępowanie w stosunku do osób nadużywających 21. 1. Leczenie odwykowe osób uzależnionych od alkoholu prowadzą stacjonarne i niestacjonarne zakłady lecznictwa odwykowego oraz inne zakłady opieki zdrowotnej. 2. Poddanie się leczeniu odwykowemu jest dobrowolne. Wyjątki od tej zasady określa ustawa. 3. Od osób uzależnionych od alkoholu nie pobiera się opłat za świadczenia w zakresie leczenia odwykowego udzielane w zakładach opieki 22. 1. Zarząd województwa organizuje na obszarze województwa całodobowe zakłady lecznictwa odwykowego oraz wojewódzki ośrodek terapii uzależnienia i Starosta organizuje na obszarze powiatu inne niż wymienione w ust. 1 zakłady lecznictwa Minister właściwy do spraw zdrowia określa, w drodze rozporządzenia:1) organizację, kwalifikacje personelu, zasady funkcjonowania i rodzaje zakładów lecznictwa odwykowego, a także innych zakładów opieki zdrowotnej w sprawowaniu opieki nad uzależnionymi od alkoholu oraz zasady współdziałania w tym zakresie z instytucjami publicznymi i organizacjami społecznymi,2) warunki, jakie powinny spełniać zakłady lecznicze dla osób uzależnionych od alkoholu prowadzone poza publicznymi zakładami opieki zdrowotnej,3) regulaminy stacjonarnych zakładów lecznictwa odwykowego oraz domów pomocy społecznej dla osób uzależnionych od alkoholu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw 23. 1. Członkowie rodziny osoby uzależnionej od alkoholu, dotknięci następstwami nadużywania alkoholu przez osobę uzależnioną, uzyskują w publicznych zakładach opieki zdrowotnej świadczenia zdrowotne w zakresie terapii i rehabilitacji współuzależnienia oraz profilaktyki. Za świadczenia te od wymienionych osób nie pobiera się Dzieci osób uzależnionych od alkoholu, dotknięte następstwami nadużywania alkoholu przez rodziców, uzyskują bezpłatnie pomoc psychologiczną i socjoterapeutyczną w publicznych zakładach opieki zdrowotnej i publicznych poradniach specjalistycznych oraz placówkach opiekuńczo-wychowawczych i resocjalizacyjnych. 3. Pomoc niesiona dzieciom przez osoby lub instytucje może być udzielona wbrew woli rodziców lub opiekunów będących w stanie 24. Osoby, które w związku z nadużywaniem alkoholu powodują rozkład życia rodzinnego, demoralizację małoletnich, uchylają się od pracy albo systematycznie zakłócają spokój lub porządek publiczny, kieruje się na badanie przez biegłego w celu wydania opinii w przedmiocie uzależnienia od alkoholu i wskazania rodzaju zakładu leczniczego. Art. 25. Na badanie, o którym mowa w art. 24, kieruje gminna komisja rozwiązywania problemów alkoholowych właściwa według miejsca zamieszkania lub pobytu osoby, której postępowanie dotyczy, na jej wniosek lub z własnej inicjatywy. Art. 26. 1. Osoby, o których mowa w art. 24, jeżeli uzależnione są od alkoholu, zobowiązywać można do poddania się leczeniu w stacjonarnym lub niestacjonarnym zakładzie lecznictwa odwykowego. 2. O zastosowaniu obowiązku poddania się leczeniu w zakładzie lecznictwa odwykowego orzeka sąd rejonowy właściwy według miejsca zamieszkania lub pobytu osoby, której postępowanie dotyczy, w postępowaniu nieprocesowym. 3. Sąd wszczyna postępowanie na wniosek gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych lub prokuratora. Do wniosku dołącza się zebraną dokumentację wraz z opinią biegłego, jeżeli badanie przez biegłego zostało przeprowadzone. Art. 27. 1. W razie gdy w stosunku do osoby, której postępowanie dotyczy, brak jest opinii biegłego w przedmiocie uzależnienia od alkoholu, sąd zarządza poddanie tej osoby odpowiednim badaniom. 2. Sąd może, jeżeli na podstawie opinii biegłego uzna to za niezbędne, zarządzić oddanie badanej osoby pod obserwację w zakładzie leczniczym na czas nie dłuższy niż 2 tygodnie. W wyjątkowych wypadkach, na wniosek zakładu, sąd może termin ten przedłużyć do 6 tygodni. 3. Przed wydaniem postanowienia sąd wysłuchuje osobę, której postępowanie dotyczy. 4. Na postanowienie zarządzające oddanie pod obserwację do zakładu przysługuje zażalenie. Art. 28. 1. W razie zarządzenia przez sąd badania przez biegłego lub oddania pod obserwację w zakładzie leczniczym osoba, której postępowanie dotyczy, obowiązana jest poddać się badaniom psychologicznym i psychiatrycznym oraz zabiegom niezbędnym do wykonania podstawowych badań laboratoryjnych pod warunkiem, że dokonywane są przez uprawnionych do tego pracowników służby zdrowia z zachowaniem wskazań wiedzy lekarskiej i nie zagrażają zdrowiu tej osoby. 2. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości, w drodze rozporządzenia, określa tryb powoływania biegłych, zasady sporządzania opinii oraz warunki i sposób dokonywania badań, o których mowa w ust. 1. Art. 29. Orzeczenie o obowiązku poddania się leczeniu zapada po przeprowadzeniu rozprawy, która powinna odbyć się w terminie jednego miesiąca od dnia wpływu wniosku. Art. 30. 1. W razie nie usprawiedliwionego niestawiennictwa na rozprawę lub uchylania się od zarządzonego poddania się badaniu przez biegłego albo obserwacji w zakładzie leczniczym sąd może zarządzić przymusowe doprowadzenie przez organ Policji. 2. Jeżeli zarządzenie przymusowego doprowadzenia dotyczy żołnierza, wykonuje je Żandarmeria Wojskowa lub wojskowy organ porządkowy. Art. 31. 1. Orzekając o obowiązku poddania się leczeniu sąd może ustanowić na czas trwania tego obowiązku nadzór kuratora. 2. Osoba, wobec której ustanowiony został nadzór, ma obowiązek stawiania się na wezwanie sądu lub kuratora i wykonywania ich poleceń, dotyczących takiego postępowania w okresie nadzoru, które może się przyczynić do skrócenia czasu trwania obowiązku poddania się leczeniu. 3. Minister Sprawiedliwości oraz minister właściwy do spraw zdrowia, w drodze rozporządzenia, określają szczegółowe zasady i tryb wykonywania nadzoru, o którym mowa w ust. 1. Art. 32. 1. Sąd wzywa osobę, w stosunku do której orzeczony został prawomocnie obowiązek poddania się leczeniu odwykowemu, do stawienia się dobrowolnie w oznaczonym dniu we wskazanym zakładzie lecznictwa odwykowego w celu poddania się leczeniu, z zagrożeniem zastosowania przymusu w wypadku uchylania się od wykonania tego obowiązku. 2. Osoba, w stosunku do której orzeczony został obowiązek poddania się leczeniu odwykowemu, związanemu z pobytem w stacjonarnym zakładzie lecznictwa odwykowego, nie może opuszczać terenu tego zakładu bez zezwolenia kierownika zakładu. 3. Sąd zarządza przymusowe doprowadzenie do zakładu leczniczego osoby uchylającej się od wykonania obowiązków, o których mowa w ust. 1 i 2, przez organ Policji. 4. Jeżeli zarządzenie przymusowego doprowadzenia dotyczy żołnierza, wykonuje je Żandarmeria Wojskowa lub wojskowy organ porządkowy. Art. 33. 1. Policja, Żandarmeria Wojskowa i wojskowy organ porządkowy, wykonując zarządzenie przymusowego doprowadzenia osób, o których mowa w art. 30 oraz art. 32 ust. 3 i 4, ma prawo ich zatrzymania tylko w niezbędnych wypadkach i na czas konieczny do wykonania tego zarządzenia. 2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości i ministrem właściwym do spraw zdrowia, w drodze rozporządzenia, określa zasady i tryb doprowadzania osób, o których mowa w art. 30 ust. 1 i art. 32 ust. 3. 3. Minister Obrony Narodowej, w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości i ministrem właściwym do spraw zdrowia, określi, w drodze rozporządzenia, tryb doprowadzania osób, o których mowa w art. 30 ust. 2 i art. 32 ust. 4. Art. 34. 1. Obowiązek poddania się leczeniu trwa tak długo, jak tego wymaga cel leczenia, nie dłużej jednak niż 2 lata od chwili uprawomocnienia się postanowienia. 2. W czasie trwania obowiązku poddania się leczeniu sąd może na wniosek kuratora, po zasięgnięciu opinii zakładu leczącego, bądź na wniosek zakładu leczącego zmieniać postanowienia w zakresie rodzaju zakładu leczenia odwykowego. 3. W czasie trwania obowiązku poddania się leczeniu stacjonarny zakład leczący może ze względów leczniczych skierować osobę zobowiązaną do innego zakładu w celu kontynuowania leczenia odwykowego, powiadamiając o tym sąd. 4. O ustaniu obowiązku poddania się leczeniu przed upływem okresu wskazanego w ust. 1 decyduje sąd na wniosek osoby zobowiązanej, zakładu leczącego, kuratora, prokuratora lub z urzędu, po zasięgnięciu opinii zakładu, w którym osoba leczona przebywa. 5. W wypadku ustania obowiązku poddania się leczeniu ponowne zastosowanie tego obowiązku wobec tej samej osoby nie może nastąpić przed upływem 3 miesięcy od jego ustania. Art. 35. 1. Sąd, który nałożył na osobę uzależnioną od alkoholu obowiązek poddania się leczeniu odwykowemu, jeśli uzna, że na skutek takiego uzależnienia zachodzi potrzeba całkowitego ubezwłasnowolnienia tej osoby - zawiadamia o tym właściwego prokuratora. 2. W razie orzeczenia ubezwłasnowolnienia sąd opiekuńczy, określając sposób wykonywania opieki, orzeka o umieszczeniu tej osoby w domu pomocy społecznej dla osób uzależnionych od alkoholu, chyba że zachodzi możliwość objęcia tej osoby inną stałą opieką. 3. Do obowiązków opiekuna osoby ubezwłasnowolnionej stosuje się odpowiednio również przepisy dotyczące obowiązków kuratora, o którym mowa w art. 31. Art. 36. 1. Do stacjonarnego zakładu leczniczego i domu pomocy społecznej ma prawo wstępu o każdej porze sędzia w celu kontroli legalności skierowania i przebywania w takim zakładzie lub domu osób, na które został nałożony obowiązek poddania się leczeniu odwykowemu, oraz warunków, w jakich osoby te przebywają. 2. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i tryb sprawowania kontroli, o której mowa w ust. 1, określając szczegółowy zakres zagadnień podlegających kontroli, formy wykonywania kontroli, sposób dokumentowania jej przebiegu i wyników oraz postępowanie pokontrolne, w tym tryb przekazywania rezultatów kontroli zainteresowanym podmiotom, a zwłaszcza kontrolowanym jednostkom organizacyjnym i ich jednostkom Przepisy ust. 1 i 2 nie naruszają w tym zakresie ustawowych uprawnień prokuratora. Art. 37. 1. Osoby umieszczone w zakładach poprawczych i schroniskach dla nieletnich, uzależnione od alkoholu, mają obowiązek poddania się zarządzonemu leczeniu odwykowemu. 2. Leczenie odwykowe zarządza administracja zakładu lub schroniska w stosunku do małoletniego za zgodą przedstawiciela ustawowego, a w razie jej braku, jak również w stosunku do osoby pełnoletniej - za zezwoleniem sądu wykonującego orzeczenie, wydanym po zasięgnięciu opinii biegłego. 3. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia, w drodze rozporządzenia, określa szczegółowe zasady i tryb postępowania w przedmiocie leczenia odwykowego osób, o których mowa w ust. 1. Art. 38. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia, w drodze rozporządzenia, określa zasady i tryb postępowania w przedmiocie leczenia odwykowego osób umieszczonych w zakładach karnych, aresztach śledczych i ośrodkach przystosowania społecznego. Art. 39. Organy samorządu terytorialnego w miastach liczących ponad 50000 mieszkańców i organy powiatu mogą organizować i prowadzić izby 40. 1. Osoby w stanie nietrzeźwości, które swoim zachowaniem dają powód do zgorszenia w miejscu publicznym lub w zakładzie pracy, znajdują się w okolicznościach zagrażających ich życiu lub zdrowiu albo zagrażają życiu lub zdrowiu innych osób, mogą zostać doprowadzone do izby wytrzeźwień, zakładu opieki zdrowotnej lub innej właściwej placówki utworzonej lub wskazanej przez jednostkę samorządu terytorialnego albo do miejsca zamieszkania lub W razie braku izby wytrzeźwień osoby takie mogą być doprowadzone do jednostki Policji. 3. Osoby doprowadzone do izby wytrzeźwień lub jednostki Policji pozostają tam aż do wytrzeźwienia, nie dłużej niż 24 godziny. Osoby do lat 18 umieszcza się w odrębnych pomieszczeniach, oddzielnie od osób dorosłych. 3a. Osobie doprowadzonej do izby wytrzeźwień, jednostki Policji, zakładu opieki zdrowotnej lub innej właściwej placówki utworzonej lub wskazanej przez jednostkę samorządu terytorialnego w warunkach, o których mowa w ust. 1, przysługuje zażalenie do sądu. W zażaleniu osoba doprowadzona lub zatrzymana może domagać się zbadania zasadności i legalności doprowadzenia, jak również decyzji o zatrzymaniu oraz prawidłowości ich wykonania. 3b. Zażalenie przekazuje się sądowi rejonowemu miejsca doprowadzenia lub zatrzymania w terminie 7 dni od daty doprowadzenia bądź zatrzymania. Do rozpoznania zażalenia stosuje się przepisy Kodeksu postępowania karnego. 3c. W przypadku stwierdzenia bezzasadności lub nielegalności doprowadzenia lub zatrzymania albo poważnych nieprawidłowości związanych z ich wykonywaniem sąd rejonowy zawiadamia o tym prokuratora i organy przełożone nad organami, które dokonały doprowadzenia bądź zatrzymania. 4. Jeżeli osoba, o której mowa w ust. 1, jest żołnierzem, przekazuje się ją Żandarmerii Wojskowej lub wojskowemu organowi porządkowemu. 5. O wypadkach uzasadniających wszczęcie postępowania o zastosowaniu obowiązku poddania się leczeniu odwykowemu zawiadamia się niezwłocznie właściwą gminną komisję rozwiązywania problemów alkoholowych. 6. O umieszczeniu w izbie wytrzeźwień zawiadamia się niezłocznie: 1) w przypadku małoletnich - ich rodziców lub opiekunów oraz sąd opiekuńczy, 2) w przypadku innych osób - na ich żądanie, wskazane przez nie osoby. Art. 41. 1. Pieniądze, przedmioty wartościowe i napoje alkoholowe znajdujące się przy osobach, o których mowa w art. 40 ust. 1, zatrzymuje się w depozycie. 3. Z depozytów pieniężnych izby wytrzeźwień mogą potrącać swe należności z tytułu opłat związanych z pobytem w izbie. 4. Na innych przedmiotach zatrzymanych w depozycie izbom wytrzeźwień służy ustawowe prawo zastawu celem zabezpieczenia tych należności. Art. 42. 1. Wobec osób przyjętych do izb wytrzeźwień, które stwarzają zagrożenie dla życia lub zdrowia własnego lub innej osoby, niszczą przedmioty znajdujące się w ich otoczeniu, może być zastosowany przymus bezpośredni, polegający na przytrzymywaniu lub unieruchomieniu. 2. Przytrzymywanie jest doraźnym, krótkotrwałym unieruchomieniem osoby z użyciem siły fizycznej. 3. Unieruchomienie jest dłużej trwającym obezwładnieniem osoby z użyciem pasów, uchwytów, prześcieradeł lub kaftana bezpieczeństwa. 4. Przymus bezpośredni może trwać tylko do czasu ustania przyczyn jego zastosowania. 5. Za doprowadzenie i pobyt w izbie wytrzeźwień lub jednostce Policji pobierane są opłaty. 5a. Egzekucja należności, o których mowa w ust. 5, następuje w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, tryb doprowadzania i przyjmowania osób, o których mowa w art. 40, do izb wytrzeźwień, jednostek Policji, innych placówek utworzonych lub wskazanych przez jednostki samorządu terytorialnego oraz zwalniania z tych izb, jednostek i placówek, a także organizację izb wytrzeźwień oraz innych placówek, z uwzględnieniem wymagań dotyczących kwalifikacji pracowników i warunków technicznych pomieszczeń, zakres opieki zdrowotnej nad doprowadzonymi tam osobami oraz maksymalną wysokość opłat związanych z pobytem w izbie wytrzeźwień, innej placówce utworzonej lub wskazanej przez jednostkę samorządu terytorialnego lub w jednostce Policji.
Rodzina „Pomóżcie, nie mam pojęcia, co robić! Rodzice mojej dziewczyny Ani złapali nas… na seksie. Miało ich nie być, ale okazało się, że zepsuł się samochód i musieli wrócić. Kiedy weszli do domu, my robiliśmy to na kanapie w salonie… Koszmar, uciekłem stamtąd bez słowa pożegnania. Co dalej, czy to oznacza koniec naszego związku?” Grzegorz, 18l. Sytuacja, jaka przydarzyła się Grzegorzowi, to koszmar z wyobraźni wielu nastolatków. Niestety, czasem najgorsze z najgorszych wyobrażeń staje się realnym „wypadkiem”. Co należy wówczas zrobić? Tylko spokojnie – czyli gdy to twoi rodzice To Twoi rodzice przyłapali cię na seksie. Co robić? Na początek warto oczywiście porozmawiać z rodzicami. Być może sami poruszą ten temat (albo nawet wykrzyczą, co myślą na ten temat i zabronią ci wychodzić z domu „do końca życia”), może też być tak, że będą zbyt skrępowani, by w ogóle rozpocząć rozmowę. Jednak niezależnie od ich zachowania, warto poczekać na spokojny moment. Dać wszystkich chwilę wytchnienia, a rodzicom czas na otrząśnięcie się z szokującego widoku (tak, dla nich to także musiał być wstrząs). Kiedy już atmosfera stanie się znacznie spokojniejsza, czas na rozmowę. Najlepiej zacząć od kubka kawy albo herbaty i powiedzieć wprost – „Chciałabym/chciałbym poruszyć temat tego, co zaszło”. Powiedz, że jest to dla ciebie koszmarnie trudne i krępujące, ale nie chcesz zostawiać sytuacji niewyjaśnionej. Przede wszystkim, jeśli uprawialiście seks na kanapie albo – co najgorsze z możliwych – w łóżku rodziców, musisz ich za to bardzo serdecznie przeprosić. Możesz też dać im jakiś upominek – np. nową pościel , którą kupisz z kieszonkowego. Ponadto bardzo ważne jest, aby przyznał/-a, że jest wam obojgu tak szalenie wstyd, że nie wiecie, jak się zachować. Niech wiedzą, ze twojemu chłopakowi czy dziewczynie jest również szalenie przykro i że być może wstydzi się teraz „pokazać”. Pamiętaj, że jeśli rodzice są na ciebie bardzo źli, to najprawdopodobniej z powodu odkrycia, że… już to robisz oraz niepokoju i potencjalną ciążę. Musisz zatem ich uspokoić – wyjaśnij, że jesteś odpowiedzialny/-a i używanie stosownego zabezpieczenia. Jeśli jednak tak nie jest – to przejdź do artykułu o zabezpieczeniach i przede wszystkim – zacznij ich używać! Jeśli jesteś po drugiej stronie A co, gdy jesteś chłopakiem/dziewczyną swojej sympatii, który teraz nie ma odwagi pokazać się w domu jej/jego rodziców? Cóż, czeka cię szalenie trudne zadanie. Na pocieszenie jednak ważna informacja – to oczywiście nie oznacza końca związku. Być może, jeżeli wasza miłość przetrwa wiele lat, będzie to anegdotka na każdych urodzinach i wszystkich weselach, ale z całą pewnością z czasem stanie się zabawna, a nie przerażająca. Nie zmienia to jednak faktu, że musisz, KONIECZNIE musisz zareagować. Nawet, jeśli twoja dziewczyna czy chłopak ci to odradza, ty pokaż klasę i wykaż się odwagą. Kup kwiaty albo wielkie opakowanie czekoladek, przyjdź do domu swojej sympatii i powiedz po prostu „Przepraszam. Jest mi niewyobrażalnie przykro z powodu tego, co się stało. Mam nadzieję, że nie straciłem wszystkiego w Państwa oczach”. Jeśli trzeba – naucz się tej regułki, bo użycie dokładnie takich słów jest naprawdę ważne. Cenna nauczka Warto pamiętać, że to, co można wybaczyć raz, może stać się niewybaczalne… po raz drugi. Jeśli już raz zostaliście przyłapani na seksie – nie może to stać się ponownie! Dlatego albo zamykajcie drzwi i zostawiajcie klucz w środku albo po prostu chowajcie się w swoim pokoju.
co zrobić gdy rodzice są na mnie źli
